De laatste week in Siman

zondag 20 Juli

Borobudur

Vandaag vertrokken we om 7 uur richting de Borobudur. Dit is het grootste boeddhistische monument ter wereld! Het is gebouwd tussen 778 en 856. Bij de ingang kregen wij een saron. Dit is een soort van doek, die wij als rok om moesten doen. Dit is gebruikelijk wanneer men een tempel bezoekt. 

Wij liepen langs inmens hoge bomen die honderden jaren oud moeten zijn richting de tempel. 

De tempel zelf was prachtig om te zien. Ongelovelijk hoe de mensen in staat zijn geweest dit meesterwerk te bouwen! zelfs elke tegel op de vloer is uitgehakt in een speciale vorm.

's Ochtends dient de Borobudur nog steeds als gebedsoord. Een pelgrim loopt iedere etage zeven maal rond met de klok mee. In de stoepa's (de klokken) bevinden zich beelden van Boeddha; wie door de gaten in de stoepa's deze beelden aan kan raken ontvangt, volgens het lokale bijgeloof, het eeuwige geluk. Een kans die ik natuurlijk niet kon laten schieten!

Prambanan

Later in de middag bezochten wij de Pranbanan. Dit is een Hindoeïstisch tempel complex welke rond het jaar 856 is gebouwd. Ook hier moesten wij een saron dragen. 

De prambanan is het grootste hindoe-javaanse tempelcomplex in Indonesië en bestaat uit verschillende torens Waarvan de drie grootste torens de Brahma, Vishnu en de Shiva zijn. Elke toren is gebouwd voor de drie verschillende goden; Brahma - De god die het universum heeft gemaakt, Vishu - de beschermer van alle levende wezens en Shiva - de god der goden. Het complex staat net als de Borobudur op de Werelderfgoed-lijst van de UNESCO.

Ook was dit tempelcomplex prachtig om te zien! Jammer dat we zo snel weer door moesten. 

Aan het eind van de middag vertrokken we met de trein terug naar het dorp. Op naar de laatste week van het project!

maandag 21 Juli

terug in het dorp. De mannen uit het dorp zijn in de tijd dat we weg waren goed bezig geweest met de gazebo. Hij begint al mooi te worden. Vandaag hebben wij de prullenbakken geschilderd.

dinsdag 22 Juli

Nu is de Gazebo af! Ook de oven is af. ze zijn beide super mooi geworden! We zijn ook vandaag begonnen met het muurtje met 'Siman' er op, welke aan het begin van het dorp komt te staan. 

Woensdag 23 Juli

Garbage management

vanmorgen hebben wij aan de kinderen in het dorp les gegeven over het afval. waarom het belangrijk is dat 

het afval in de prullenbakken moet worden gegooid en hoe lang het duurt voor een plastic flesje om te verdwijnen in de natuur. Ook hebben we een estafette spel gedaan met het afval. De kinderen moesten z.s.m. het afval scheiden; organisch en anorganisch. Ze vonden het prachtig! Een goede en leuke les.

Lebaksari

Het dorp waar ik verblijf; Siman, is eigenlijk een sub-dorp. Dit geld ook voor Lebaksari. Omdat de dorpen hier zo klein zijn horen de samen bij het dorp Rejosari. De school van de kinderen ligt in Lebaksari, 20 min lopen de berg af. In deze school wordt les gegeven aan de kinderen van Siman en Lebaksari. Er zijn slechts twee klassen. Een klas voor de jongeren en de ouderen kinderen tot 12 jaar. Na hun 12e jaar is er geen school in de buurt, dus stoppen de meeste kinderen.

De school in Lebaksari had wel twee klassen, maar niet twee lokalen. Het was een grote ruimte met banken en witte muren. Onze medestudenten uit het dorp Lebaksari hebben de school flink opgeknapt. Ze hebben de muren geschilderd met mooie murschilderingen en ze hebben twee lokalen gemaakt zodat de groepen gescheiden les kunnen krijgen. Ook heeft COP nog een flink aantal boeken gebracht bij de school, zodat ze meer lesmateriaal hebben. Buiten zijn twee voetbaldoeltjes, een volleybalnet en een basket gemaakt, zodat de kinderen ook nog kunnen sporten. 

Vandaag zijn wij naar Lebaksari gelopen om de school nog wat schoolspullen te geven; potloden, pennen en schriften etc. Op de school zelf was niemand aanwezig omdat de kinderen vakantie hebben. Toen we daar waren, zijn wij nog even in het dorp gebleven om de projecten te zien van de andere COP groep. 

Het begon een beetje te spatteren, wat al snel omsloeg in een flinke regenbui. Omdat wij de berg op moesten konden wij toen niet meer terug naar Siman. We moesten wachten tot de regen voorbij was. Het regende zo hard dat de wegen in een soort van rivieren veranderden. Een indonesische begeleider vertelde ons dat dit heel ongebruikelijk is in deze periode van het jaar. Deze veranderingen in het weer komen volgens haar door de global warming. 

Toen ik van het ene huis naar het andere wilde lopen zakte ik tot mijn enkels weg in de modder.... Slipper weg, lekker dan... Nu kon ik ook nog mijn slipper uit de modder graven. We hebben bij Ramona, een van de Nederlandse studenten uit Labaksari gekaart tot de regen voorbij was. Na 2,5 uur was het droog genoeg om naar huis te lopen. Ik op blote voeten, want me slippers waren al snel veel te glad door alle modder!

donderdag 24 juli

Toybox

Als laatste project hebben we de toybox geschilderd. Er is een toybox gemaakt van hout om al het speelgoed wat de kinderen hebben in te bewaren. Vandaag hebben we deze geschilderd.

Laatste dag

Vandaag was de laatste dag. Morgenochtend zullen we uit het dorp vertrekken. De tijd leek lang te duren, maar is toch snel voorbij gegaan. Vandaag werden onze tassen al opgehaald dus we moesten alles al ingepakt hebben. Ik heb wat kleren voor morgen appart gehouden. Ik had natuurlijk veel te veel spullen. Ik had al te veel spullen meegenomen, maar omdat mijn koffer natuurlijk zo lang weg was, heb ik alles opnieuw moeten kopen. Toen mijn koffer terugkwam had ik alles dubbel. Ik laat hier twee tassen achter voor de familie uit het huis waar ik een maand heb gewoond. een tas met kleding en een tas met badspullen, pennen, schriften etc. 

De kinderen merken ook dat wij weg gaan. Ze knuffelen ons en willen met ons op de foto. Ze roepen steeds 'Ga niet weg!' 'blijf hier!'. Ze hebben geen idee naar wat voor leven wij terug moeten keren. Dat zijn moeilijke momenten. Morgen zal dat nog veel erger zijn. Gelukkig kom ik binnenkort nog een dagje terug denk ik dan maar. 

In de middag kwam Nanning naar mij toe, het meisje uit mijn huis. Ze had van haar laatste loom bandjes een armbandje voor mij gemaakt. Zo lief!

In de avond was er een BBQ met een kampvuur en muziek. Nog even genieten van de laatste momenten samen. De Nederlanders hadden pannenkoeken gebakken en iedereen vond het super lekker!

Vrijdag 25 juli

Een klein cadeautje

Sinds de dag dat Nanning mij vroeg of ik extra les wilde geven, heb ik dit gedaan. Elke avond op nieuw. Het was super leuk en iedereen kwam elke dag opnieuw langs mijn huis. Ik heb ze veel kunnen leren en ik heb super veel bewondering voor hun enthousiasme! Mijn moeder had voor ik naar Indonesië ging allemaal schriftjes gekocht voor de kinderen in mijn dorp. Deze had ik nog over. Ik heb ze gegeven aan de kinderen die elke dag mijn engelse lessen kwamen bijwonen. Ze waren er super blij mee! 

Terug naar Surabaya... 

De laatste spullen ingepakt. De sfeer in het dorp is omgeslagen. Iedereen is somber. Vooral de kinderen. Ze weten het, dat we zo weg zullen gaan. Dat ze de meeste van ons nooit meer zullen zien. Sofie, het meisje eerder op de foto is ontroostbaar. Ze heeft van ' s morgens vroeg tot we weg gingen aan een stuk door gehuild. 

'Ik ga je missen' zei Chantiva tegen Cindy, een ander meisje uit het dorp. Cindy antwoorden 'Beloof me dat je terug komt'. Ik wist dat het moeilijk zou worden, maar zo moeilijk? Het is zo bizar. Ik ken deze mensen pas 4 weken, maar toch lijkt het alsof ik hier altijd al ben geweest. 

Nu afscheid van mijn 'familie'. Ik nam mijn Indonesische huisgenootje mee om voor mij te vertalen. 'Bedankt dat jullie mij met open armen in jullie gezin hebben opgenomen de afgelopen weken' zei ik tegen mijn 'familie'. Dit nog amper gezegd te hebben barstte iedereen in tranen uit. Bij de meisjes, de moeder en zelfs bij vader rolde tranen over de wangen. Ik slikte even. Ik wilde mijn 'speech' afmaken. Ik gaf Naning, het meisje van 11 een knuffel. 'Wees niet verdrietig dat ik weg ga, maar wees blij dat wij zo' n goede en leuke tijd samen hebben gehad' zei ik. Wijze woorden die ik op dat moment zelf niet na kon leven. 

Toen was het tijd om te vertrekken. We hebben nog een foto gemaakt met het hele dorp en zijn daarna naar beneden gelopen, richting Lebaksari, waar de busjes op ons aan het wachten waren. Naning en Ibu waren met mij mee gelopen. Mijn ibu wilde graag mij helpen met de laatste tassen dragen. Zo had ik nog iets langer de tijd om afscheid te nemen. Gelukkig zie ik ze over 3 weken nog een keer opnieuw, voor we echt afscheid nemen...

Zaterdag 26 Juli

Afscheidsceremonie 

We hadden vandaag de afsluitingsceremonie. Er waren weer optredens. Wij vertelde ons verhaal aan de rest van de dorpen, met kaarsjes er bij. Het verhaal over vriendschap. Het verhaal over ons. Geschreven door Sonny;

''It had been 24 days since we came here...

I know It' s so fast... Time flies...

I know there were a lot of differences when we came here.

At the first time, I was affraid that I could not communicate with you...

I was affraid I could not be your friend... And beside that... I am a nobody... And I don't have a great background too. I tought it would be difficult.

But after I looked closer, I was wrong ˆˆ

It started by knowing your name... After that we started to talk and say hello.

It' s kinda strange, but I love it. Wow people from other countries do exist! They're not alien.

And I was thinking that I wanted to talk more and more and more! It was an succes!

We started to work together, and I started to call you my partner!!

And that didn't stop there, it grew. We played together, made some jokes and went on holiday together.

And then unpurposely I decided to call you ''my friend''.

Since that day, I was thinking that it could be like this for a long... long... time.

Everyday I woke up I was glad. I was smiling, you know? Because I knew one thing for sure;

I'll see your smile today. I'll hear your voice. And that unperfect english pronunciation

But I know there' s always an end for everything

So I was pretending... I pretended it would be forever.

Yeah, I know that forever is bullshit... But no problem my friend, just pretend and everything is gonna be allright..

Once, I asked someone about this

'What if the 26th of July is the last time we see each other?'

She answered 'I don't know. Please don't talk about that. Let' s work. I' m busy'. hmm,

I don't think that she didn't wanted to answer my question because she was busy.

Yeah, I know she was affraid. haha don't worry fella! you are not alone! I am affraid too my friend!

I just didn't show it. I wanted to look strong in front of all of you. ahh, was I?

But like I said; time flies. And now the time has come. It is right now, today, here... Now it is time to say goodbye..

From tomorrow...

I won't see your smile again when I wake up to face the morning sun.

Do you still remember when we played and smiled together?

From tomorrow it will be just memories. Just a shadow in my eyes when I try to close it. 

Just our song repeated in my heart about all of us. 

Do you remember what you ate for breakfast yesterday?

Your roommate? Where did you sleep yesterday? 

Just give thanks.... Because that was the last time...

In the end friends,

Thank you for everything. For every little thing.

Thank you for your smile. Thank you for our laughter and joy. Thank you for every advice and for caring. thanks!

Thanks for being my friend for the last 24 days! I hope it will be like this even when we're not close anymore.

Did you know?? Did you hear them??

All the kids said 'don't go please! Stay for a while! I want you to be here!'

oh god..

Who wants to go? me? No! I want to stay longer!

But there's a time for all things. Life must go on brother/sister.

We need to understand;

Why does the water flow? Why does the earth rotate?

Why does the sun shine? Look closer and you'll understand

Just go home friend. Live your life... Catch your dreams and be successful!

Do what you have to do, but don't forget me, our happiness and our time together...

But hey, don't worry please.

Don't be sad please. It makes me broken too.

You need to know that I'm here. Yes, even when we are not close. 

I'll be there when they avoid you. When no one cares about you, I'm here. 

What are you afraid of? Just call or text me.

Because no matter how far life will take me away, no matter how great time will ease our memories, no matter how many stars lie between us. Even when I would be too old to remember later, You will always be in my heart.

Just close your eyes when you miss me, and you'll find me in your heart.

Coz i'll always be there forever, in our prayer, in our heart.

Coz no one can take away someone who lives in your heart!''

˜Everytime you miss me... I'm missing you twice as much!˜

Writer: Sonny

 Super mooi geschreven! Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.

I will miss you all! you'll always be in my heart!

Nu op naar het volgende avontuur, zonder mijn nieuwe vrienden, helemaal alleen. Ik vind het spannend, maar heb er zin in!