De tweede week

Maandag  7 Juli   

Bamboo fence

Terug in het dorp. Vandaag hebben we een begin gemaakt aan 'the bamboo fence'. Dit hek zal de weg van de huizen gaan scheiden in de hoofdstraat van het dorp. Het bamboe is door de lokale bevolking uit het bos gehaald dus dat kost niets. Alleen de spijkers moesten gekocht worden. Zo houden we het geld over voor de andere projecten. 

Afval

Ook hebben wij nog even verder een kijkje genomen in het dorp. De lokale bevolking kent niet zo iets als prullebakken. Toen wij bananen hadden wij de huismoeder (Ibu) gevraagd waar wij de schil konden laten. Ze maakte het gebaar van 'gooi maar naar buiten', zo werkt het hier. Dat is natuurlijk al die jaren al goed gegaan. Bananenschillen verdwijnen immers wel. Het probleem is echter dat er de laatste jaren steeds meer plastic producten op de markt zijn gekomen. Alles wat de mensen buiten het dorp kopen zit verpakt in plastic, wat gewoon naar buiten gegooit wordt. Sommige mensen hebben wel een soort van prullebak, maar deze wordt ddan geleegd in de rivier. De mensen denken dat het plastic ook vanzelf zal verwijnen, maar dat is natuurlijk niet het geval. Het dorp begint zwaar vervuild te raken en de rivieren die het plastic afvoeren monden uit in de zee, wat het probleem nog groter maakt. Hier moet dus snel een oplossing voor worden gevonden, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan... 

Dinsdag 8 Juli

Bamboo fence

Vandaag zijn wij verder gegaan met het bouwen van het bamboe hek. Deze is nu zo goed als af. Wanneer de verf hier aankomt zullen wij het hek gaan schilderen in de traditionele kleuren van de vlag (rood met wit). Daarna zullen wij beginnen met het bouwen van de gazebo, een plaats voor de mensen in het dorp om samen te komen en les te geven aan de kinderen. Ook hebben wij in de vergadering van die avond besproken wat de beste oplossing is voor het afval probleem. 

Afval

Het afval probleem blijkt een groot issue te zijn. Wat is de beste oplossing? resyclen? maar hoe gaan deze mensen dat doen? Ze vinden het al moeilijk om het afval op 1 plaats weg te gooien, hebben geen idee wat plastic uberhaupt is, laatstaan wat resyclen is. En anders verkopen? In Indonesie zijn verschillende bedrijfjes die plastic opkopen om er andere dingen mee te kunnen maken, maar die komen niet naar een afgelegen dorp als Siman. Daar komt nog eens bij dat de kosten om hier te komen hoger zijn als de opbrengsten van het plastic. Dan maar verbranden? Alle Aziaten keken geschokt toen we dit idee voorlegten. 'no, no, no! air polution!!!' 'toxic!!' 'they have to resycle!'... maarja deze mensen leven op dezelfde manier als dat wij in de middeleeuwen leefden (op de televisie na dan), toen resycelden wij ook nog niet. ze moeten hier in kleine stapjes naartoe werken. 

Daar komt nog eens bij kijken dat het hele afvalbeleid in Indonesie er niet is. De mensen in de grote steden als Surabaya en Jakarta verbranden hun eigen afval ook in hun achtertuin. Wij kunnen helaas niet het hele land verbeteren in 4 weken, hoe graag we dat ook willen.

Wij komen er niet meer uit. Wat zouden jullie doen? 

Woensdag 9 Juli

De waterval

Vandaag ging de wekker om 5 uur. We hadden besloten om de waterval te bezoeken, maar dit moest dan voor ons programma in het dorp gebeuren. Het zou twee uur lopen zijn om daar te komen en wij werden gewaarschuwd dat het gevaarlijk kon zijn omdat de wegen smal en glad waren omdat het pas geregend had. Ondanks dat hadden we toch besloten te gaan. De dropelingen hier waren enthausiast over de waterval, omdat hier volgens de legende de princes naartoe ging om te douchen. Zeker dus de moeite waard.

Ik was weer zo slim om door mijn wekker heen te slapen. We zouden om 5:30 vertrekken. Om 5:45 kwamen de Indonesische studenten aan de deur om te vragen of ik al bijna klaar was. Toen werd ik dus pas wakker. Geen tijd meer om te eten. Snel mijn kleren aan, spullen pakken, schoenen aan en naar de wc, maar waar was iedereen? waarschijnlijk hadden ze geen zin om op mij te wachten dus gingen ze maar zonder mij. Maar ik wilde die waterval zien! Gelukkig was er een jongen uit het dorp die ook mee wilde, en hij wilde mij naar de waterval brengen. Ik dacht mooi, dan kunnen we de rest inhalen. Ik dus het bos in samen met een dorpeling, niet gegeten en nog niet naar de wc geweest, zonder mijn gps app (deze was ik in alle haast vergeten in mijn tas te stoppen), en met een vreemde indonees die geen engels sprak. Ik moest gelijk denken aan alle waarschuwingen die mijn familie en vrienden in nederland mij gegeven hadden 'wees voorzichtig en doe geen gekke dingen'. Ach ja, het risico was het avontuur wel waard.

Na al 15 minuten te hebben gelopen hadden wij de groep nogsteeds niet in kunnen halen. Ik was al even bang dat ik alleen met deze jongen naar de waterval zou moeten lopen, twee uur heen en twee uur terug, geen idee hebbende waar ik was. 

Gelukkig, na 20 min lopen hadden wij eindeijk de groep kunnen bereiken. Ik had best medelijden met deze jongen. Hij mocht niets eten en drinken en voor mij had hij 20 min, berg opwaards het bos in gerend. Ik bedankte hem vriendelijk 'terima kasih'. Na de klunzigge start kon het avontuur beginnen!

Als je zo' n tijd loopt vergeet je bijna dat je in een andere wereld bent, tot de opeens de spinnen en de rupsen ziet van 10 cm groot! maarja, uit 10cm grote rupsen komen prachtige 30cm grote vlinders, wat alles weer goed maakt. De weg naar de waterval toe was gelukkig niet zo glad als dat gezegd werd. Het was goed te doen. Ook hadden er een paar jongetjes van 13/14 besloten om ook mee te gaan. Terwijl wij met stokken langzaam en moeizaam omhoog liepen, bang om uit te glijden rende en sprongende de jongens door het bos, op blote voeten. Het waren net kleine aapjes :p. Ze lagen helemaal dubbel om het feit dat wij zo klunzig waren. 

Daar was hij dan eindelijk, we waterval. Het was idd twee uur lopen, maar het leek veel korter omdat alles zo mooi was om ons heen. De waterval was 15m hoog, midden in het regenwoud, helemaal verlaten, onaangetast.

De jongetjes rende er naartoe en klommen via de stenen naar de waterval. Ze gingen er onder staan en hadden een lol! Wij hadden wat langer nodig. vannaf hier was er veel water, dus we deden onze schoenen uit. 

Ik was een van de eerste die richting de waterval liep, met nog een paar andere. met onze blote voeten door het water. Voor de waterval maakte we wat foto' s toen we opeens gegil hoorde. Bloeddzuigers!! Deze bleken in het water te zitten, waar ik dus ook doorheen gelopen had om bij de waterval te lopen. Wanneer je deze met je and van je voet probeerde te pakken, beet het beest in je hand. Niemand wilde je helpen, want dan zouden ze hen bijten. Gelukkig had ik nog geen bloedzuigers op mijn voeten. een jongen had er 6! 

Ondanks de bloedzuigers enzo wilde ik dichter naar de waterval toe. Ik was de enige die ook, net zoals de indonesische jongetjes over de stenen klom om onder de waterfal te kunnen staan. Het was geweldig! het water was best koud en sloeg hard op mijn schouders neer, maar het was echt super gaaf! Hoe vaak krijg je nou de kans om onder de waterval te kunnen douchen!. Iedereen wilde met mij op de foto daarna :p. 

Toen moest ik weer door de bloedzuigers heen om terug te komen bij de rest. verbazingwekkend genoeg werd ik niet gepakt door die beesten. Gelukkig maar. Nu snel naar huis en alle mogelijke parazieten die in het water kunnen zitten er af wassen. Bij stomend water is er een kleinere kans op gekke beesten op te lopen, maar je weet maar nooit. Daarna nog extra mijn voeten ontsmet met handenalchohol.

In de middag zijn wij weer verder gegaan met het geven van engelse les. Wij hebben een begin gemaakt met gesprekjes voeren. Zinnetjes als 'how are you doing?' en 'What' s your name?' kwamen aan bod. Daarna knutselen. Een Nederlandse student had loom bandjes meegenomen en wij hebben de kinderen hier geleerd hoe ze armbandjes kunnen maken. Ze vonden het fantastisch! zelfs de oudere jongens van een jaar of 17 vonden het leuk!

Nu maar snel naar bed. Ik kan nog 4 uur slapen voor de halve finale van het WK nederland-argentinie begint. 

Donderdag 10 Juli

Twee werelden

Hoe langer ik hier zit hoe meer ik mij besef in wat voor een vreemde situatie deze mensen leven. 

Het grootste gedeelte van de inwoners leeft in houten huisjes, waar je zo doorheen kan kijken. De meeste daarvan hebben niet eens een vloer in hun huis. De vloer is gewoon aarde. In de keukens, welke nooit een vloer hebben, lopen ratten en kippen. Er is van steen een soort van oventje gekleid waarin eten wordt bereid. De douche bevindt zich altijd in de keuken, achter een gordijntje. Deze douche waar ik het over heb is een grote tijl met ijskoud water en een schepje. En wc' s? daar zijn er maar twee van in het hele dorp. De rest van de bevolking doet zijn behoefte in de plaatselijke rivier. Als je dit zo hoort dan denk je meteen aan een tijd die wij Nederlanders al honderden jaren voorbij zijn. Toch is het hier ook gewoon het jaar 2014 en dat maakt het zo vreemd. 

Ergens in een hoekje staat een televisie, er is dus gewoon stroom. Het tijltje wordt gevuld door een waterleiding met stromend water... waarom is er dan geen gewone douche? en waarom neemt niemand de moeite om een plafond in hun huis te maken, zodat de muizen, ratten en muurhagedissen niet zo gemakkelijk naar binnen kunnen? Waarom hebben veel mensen nieteens een stoeltje staan in huis, terwijl ze gratis bamboe kunnen halen uit het bos?Als je vraagt waarom de mensen geen wc in huis hebben is het antwoord 'de materialen voor de wc' s liggen in het dorp. Ze moeten alleen nog gemaakt worden'. Het lijkt alsof de mogelijkheden voor verbetering voor hun neus liggen, alleen is het probleem hier dat de mensen hier altijd al hun behoefte in de rivier hebben gedaan, dus waarom zouden ze een wc willen? De mensen hier weten niet beter, ze denken niet na over verbetering. 

Lebaksari

Vandaag hebben wij niet veel kunnen doen omdat de materialen er nog niet waren. Wel zijn wij samen met de kinderen naar het andere dorp gelopen; Lebaksari. Siman is officieel ook onderdeel van Lebaksari. In dit andere dorp is een school. het is zo' n 15 min lopen, berg afwaards naar het dorp. De terugweg is nog een flinke klim. 

De eerste keer dat wij dit stuk liepen moesten wij twee keer een korte pauze houden omdat het zo zwaar was. Nu begint het te wennen, maar het blijft zwaar, ook omdat het zo warm is hier. In Lebaksari hebben wij meegedaan aan het lesprogramma van de andere COP studenten, die in dat dorp verblijven. 

Vrijdag 11 Juli

De kinderen beginnen het engels steeds meer door te krijgen. Ze komen nu steeds bij ons zitten en beginnen gesprekjes met ons in het engels. Ze vinden het vooral intressant om te vragen of wij een 'boyfriend' hebben. Als het antwoord 'ja' is dan beginnen ze met z' n allen te lachen en vragen 'foto? foto?' We laten ze dan foto' s zien en vertellen ze dat onze vriendjes in 'Belanda' zitten. 

Ik heb ook besloten om terug te gaan naar Siman als Chris hier in indonesie is aangekomen. Zo kan ik mijn dorp nog eens zien, kunnen de kinderen mijn 'boyfriend' zien en kan Chris zien hoe ik de afgelopen maand heb geleefd.

verder..

Ook hebben wij vandaag de 'bamboo fence' geschilderd in de grondkleur. Morgen nog eens overschilderen en dan ook met de rode kleur erbij. 

Zaterdag 12 Juli

Vandaag zijn wij begonnen met het in elkaar zetten van de garbagebins. Het plan is om bij elke 3 huizen 1 prullenbak te zetten. Wanneer dezze vol zitten dan kunnen de mensen het afval brengen naar de verbrandingsoven, welke wij volgende week zullen maken. 

Zondag 13 Juli

Eindelijk mijn tas terug! uiteindelijk is bij opgehaald uit Jakarta en met de post naar Surabaya gestuurd. Inmiddels heb ik alles al gekocht wat ik nodig had, maar toch is het wel fijn om mijn eigen kleren weer te hebben :)

Het is nu weer zondag. we zitten weer in het resort, alleen regent het dus we zitten binnen. Ik vermaak mij wel, want er is internet! :)